“Ga nou eens op dat tafellaken staat. Klim op die mooi gedekte tafel, stel tentoon wat je allemaal te bieden hebt en ga er samen met je genodigden van genieten.”
Dat waren de woorden van mijn ‘wijze vrouw’. Een dame die ik met enige regelmaat bezoek als dat nodig is. Bijvoorbeeld omdat mijn rug pijn doet. Of omdat ik het gevoel heb dat ik niet vooruit kan komen. Zowel fysiek, als mentaal. Of gewoon, wanneer ik voel dat het wel weer eens nodig is. Zo’n Wijze Vrouw. Een paar eeuwen geleden zou ze de meest vooraanstaande shaman van de Europese Laaglanden zijn geweest.
Ik vertelde haar over mijn frustratie: ik zat gevoelsmatig tussen het tafellaken en het servet. Het ene moment was er voldoende ruimte in mijn hoofd en energie in mijn lijf om nieuwe ideeën, oude onderbuikgevoelens en eigentijdse inzichten vorm te geven. Het andere moment werd ik teruggetrokken naar het werk van alledag. Werk dat ik overigens al 5 jaar met heel veel plezier doe. Waar ik stiekem beretrots en – niet zo heel stiekem – ongelooflijk blij voor ben dat de opdrachtgevers weer bij mij aankloppen.
Het huidige werk is het servet, het nieuwe het tafellaken. Plichtsgetrouw doe ik eerst de zaken die ik moet doen, dan pas de zaken die ik wil doen. Mijn echtgenoot brengt daar dan steevast in tegenin dat ik toch niet voor niets zelfstandig ondernemer ben geworden, en dat ik toch alle vrijheid heb om te doen en laten wat ik wil. Ja. En nee.
Wat is de realiteit? Voor servetwerkzaamheden kan ik op korte termijn een factuur sturen en voor tafellakenactiviteiten valt nog maar te bezien of dat er ooit ‘return on investment’. Met de servetwerkzaamheden heb ik inmiddels de helft van mijn omzet voor 2019 al weer in de pijplijn (slagingskans 100%) staan. Daarnaast zijn mijn servetwerkzaamheden gewoon nog steeds heel erg leuk zijn en leveren ze heel veel voldoening op. Dus hey: die gouden eieren zijn helemaal niet verkeerd. Bovendien ik draag grotendeels bij aan de feestvreugde in Huize Groot, dus is mijn keuze snel redelijk gemaakt.
Maar toch: het knaagde. Het ging wringen. Telkens maar heen en weer hupsen tussen tafellaken en servet is ook niet alles. Dus heb ik de wijze woorden van mijn wijze vrouw ter harte genomen: de tafel is gedekt.
Er is voldoende en smaakt naar meer.
Jij bent van harte uitgenodigd om aan te schuiven!
PS: en die servetten? Die liggen te pronken op mijn tafelkleed. Want geen enkele gedekt tafel kan zonder.