Tja… zo hingen mijn ideeën er de afgelopen jaren bij. Eenzame, enkele stuks. Stuk voor stuk prachtig, veelbelovend en kansrijk, maar wel alleen. Geduldig wachtend op een partner waarmee ze een paar konden worden.
Net zoals bij die enkele sokken, komt er ook voor goede ideeën een moment dat je besluit om ze allemaal rucksichtslos weg te gooien. Dat het geen zin meer heeft te wachten tot het juiste moment. Te wachten op die aanvulling waardoor ze als geheel meer zijn dan als enkel stuk. Te wachten totdat die ideeën wel opeens het succes worden waar jij al jaren stiekem van droomt.
Het voorjaar was voor mij het moment van de grote schoonmaak. Hup, alle zaken waar ik toch niks mee deed: d’r uit. Weg ermee. Overboord. En toen kwam er een mailtje. Daarna een telefoontje. Daarna een bespreking. En gaandeweg bleek er voor elk idee gewoon een prachtig plekje beschikbaar te zijn. Weggooien werd dus afstoffen.
Zoals sokkenparen terug in een lade komen, zo komen mijn ideeën nu als heus product op een website. Binnenkort is ’t zover. De website wordt nu gebouwd. Binnenkort is die af. Gaaf. Leuk. Stoer.
Maar weet je wat nou het mooie is? Voor deze samenwerking heb ik helemaal niet ver hoeven zoeken. Sterker nog: De mannen zaten al jaren in mijn netwerk. Wist alleen niet dat ook zij een bord hadden hangen met tal van verloren sokken eraan…..
.